Žiri 11. INFANT-a u sastavu Irena Krešić, kritičar iz Beograda, Ljuboslav Majera, reditelj iz Novog Sada i Zoran R. Popović, kritičar iz Beograda, predsednik, pogledao je od 25. juna do 4. jula 2005. godine 17 predstava.

     Ponuđeni izbor potvrđuje i kao kreativnu činjenicu prikazuje reprezentativne tokove razuđenih traganja stvaralaca novog teatra. Postojani stvaralački napori usmereni su kako na razaranja pozorišnih uslovnosti, tako i na upisivanja stvaralačkih posebnosti u mnogostruko razvijan tekst post-moderne teatarske istorije.

Žiri jednoglasno donosi sledeće odluke:

*** Da se nagrada za najuspeliji eksperiment - predstavu u celini dodeli autorskom ostvarenju "Fantomisterija" Teatra novog fronta iz Češke/Rusije.

Verni svom specifičnom krugu stvaralačkih interesovanja i istraživačkih opredeljenja, Teatar novog fronta u "Fantomisteriji", kao ambijentalnom događanju u urbanom prostoru garaže, pod nebom bez zvezda, igra otkrivanje "velike istorije" i "izuzetne sudbine" junaka / običnih, malih ljudi, njihovih ništavnih snova, ali očuvanog traga ljudskog. Kroz akciju koja postiže neposredno i sugestivno živu, psihološki suptilno poentiranu dramu sveta, izrazito apokaliptičke vizure, razvija se meditativno, simulira fantastično koje se pokazuje kao potpuna realnost. U opustošenom prostoru koji čuvaju bezlični "operateri sveta", u promovisanom "novom raju" pozorište pokušava da začne svoju malu igru: rudimentiranim jezikom doziva se i reciklira izgubljena čarolija teatarskog igranja, iskazujući se kao gorka post-bajka, groteskna plesna drama, žestoka protestna balada, halucinantna poema. U intelektualnoj i scenskoj gradnji, ponoćna misterija direktnim radnjama i upotrebljenim sredstvima, naročito kroz/uz plamen vatre transcedentira do opsene bića igre skrivene u čoveku koji sebe unosi kao žrtvu u traženju izbavljenja. Izuzetni glumci - igrači sumornih vizija sadašnjosti (Aleš Janak i Irina Andrejeva) realno i simbolički rešavaju u svojoj očiglednosti mutne, zapletene i svakojako opterećene odnose ljubavi, strasti, privrženosti - osećanja za Drugog, različitog, osujećenog bedom, ili lažnom slavom kloniranog, uništenog čoveka, ne-izgubljenog humanog bljeska.

*** Da se nagrada za najoriginalnije istraživanje jednog segmenta pozorišnog jezika dodeli: Izvođačkom anamblu predstave "Fragmenti" i "Spoljašnji i unutrašnji krugovi" Foruma za novi ples Srpskog narodnog pozorišta u koreografiji i režiji Olivere Kovačević - Crnjanski i Saše Asentića i Jens van Dala.
Jedinstvenom stilu plesnog izraza dodata je personalna umetnička snaga tela igrača razvijana u dosluhu sa duhom vremena - dominantne militantne brzine, antagonizma strasti, gde bol, napad, udarac prelazi u poetiku dramskog zagrljaja, zaglušenog dodira, gotovo apstraktne spiritualnosti. Ni malo kolebljivo niti prepoznatljivo, već odlučno, smelo punim dahom i u svim vidovima diskurzivnih slojeva plesačevog tela, vraća se stvaralačka energija u polje traganja i "otkrivanja" slobode.

*** Eleni Panajotovoj, rediteljki predstave "Dom Bernarde Albe" po F.G. Lorki u izvođenju trupe Den gri iz Bugarske za izuzetan spoj verbalnog i stilizovanog izražajnog pokreta.
Zamišljena kao istraživačka drama konstruisana u mozaiku jezika i igre - španski flamenko, takoneo, pljeskanje i smelo transponovanje Lorkinog teksta uz muziku tišinu, kao psihološki akcentovane, "Alba" prelazi u ćudljivo usmerene tokove teatra "novog romantizma", ličnog unutrašnjeg treptaja. Stvaralačkom energijom i promišljenom dramaturško- rediteljskim gestom, Elena Panajotova dokazuje da je junakinja njene predstave moguća-realna arhetipska Alba.

*** Da se za specifičnu izražajnost i estetsko preimenovanje formi u graničnom polju između dokumenata života i umetničkog artefakta, društvene igre i čina sa očuvanim konvencijama teatra - scenske umetnosti, nagrada dodeli predstavi "Inkaso" u režiji Bojana Jablanoveca i produkciji trupe Via negativa iz Slovenije i Kulturnog centra Novog Sada.
Izdvajajući se stvaralačkom hrabrošću, konstruišući prizore - slike sa živim, dejstvujućim figurama - telima ljudi - kreatorima sopstvenih "priča o grehu", predstava zagovara novu dijalogičnost života i umetnosti, dekonstruiše, donosi novo viđenje katarze u priređenoj - obrnutoj- negativnoj postavci telesno - političkih - kulturoloških opservacija. Estetizacija se radikalno zamenjuje komunikacijom, pozorišni nastup iscrpljuje kao scenska izjava, isprobava se, ali i promoviše drugačiji, "nov" ugovor između gledalaca i izvođača.